Maramureszańskich cerkwi ciąg dalszy

Wtorek, 18 września 2012 · dodano: 26.10.2012 | Komentarze 0

Dzień rozpoczynamy od zobaczenia cerkwi w Sieu, datowanej na 1760r. Zatrzymujemy się na chwilę, robimy kilka zdjęć, choć cerkiew nie powala (zdjęcie wyszło parszywe, więc nie będzie) i jedziemy dalej, do wioski Poienile Izei, gdzie wznosi się kolejny zabytek pod patronatem UNESCO.
W drodze mijamy kolejne przykłady marmaroskiej architektury drewnianej:

Rumuńska chatka © rudzisko

Maramureszańska chata © rudzisko

Poienile Izei © rudzisko

Bez trudu odnajdujemy drogę do zbudowanej w latach 1604-1632 świątyni. Chmury zaczynają odsłaniać niebo i kryty gontem dach ładnie kontrastuje z błękitnym tłem. Tradycyjnie drzwi są zamknięte, więc postanawiamy zjeść śniadanie w altance.

Cerkiew wpisana na listę dziedzictwa UNESCO © rudzisko

Iglica cerkiewna, Poienile Izei © rudzisko

Murowana cerkiew w Poienile Izei © rudzisko

W międzyczasie podjeżdża samochodem francuskie małżeństwo, które wypytuje: skąd, ile i dokąd, po czym rusza na poszukiwanie klucza. My postanawiamy ruszać w dalszą drogę, która zaskakuje nas mocnym nachyleniem szutrowego podłoża - na takich podjazdach łamią się stopki:D

W drodze do Glod © rudzisko

Stamper i Maramureszanka © rudzisko

Maramureszański widok © rudzisko

W Glod wreszcie dojeżdżamy do asfaltu i dość szybko docieramy do nowego kompleksu klasztornego w Barsanie. Mimo, że zabudowa liczy sobie mniej niż 20 lat, to jednak będąc w okolicy tego miejsca nie można pominąć. Wszystkie zabudowania wzniesione w tradycyjnym stylu, ukwiecone alejki i werandy tworzą bardzo sielską i spójną całość.

Cerkiew w Barsania © rudzisko

Zabudowania klasztorne © rudzisko

Zabudowania klasztorne w Barsanie © rudzisko

Zabudowania klasztorne w Barsanie © rudzisko

Zabudawania gospodarcze, Barsana © rudzisko

Klasztor w Barsanie, zabudowania gospodarcze © rudzisko

Barsana, brama, cerkiew i altanka © rudzisko

Detal w Barsanie © rudzisko

Strop altany © rudzisko

Widok z werandy © rudzisko

Altanka, monastyr w Barsanie © rudzisko

Koronkowa weranda © rudzisko

Monastyr w Barsanie © rudzisko

Wielość atrakcji sprawiła, że na liczniku kilometrów ledwie 26, tymczasem jest już 14. Ruszamy więc w dalszą drogę, omijając cerkiew pod patronatem UNESCO, aby przyoszczędzić trochę czasu, na inną atrakcję z Listy Światowego Dziedzictwa.

Potężna brama wjazdowa © rudzisko

Cerkiew w Sapancie © rudzisko

Wjeżdżamy do wioski i po drogowskazach bez trudu odnajdujemy największą atrakcję regionu - kolejny rumuński skarb UNESCO:

Remontowany kościół w Sapancie © rudzisko

Nekropolia w Sapancie znacząco różni się od tego, co przeciętnemu Europejczykowi może skojarzyć się ze słowem cmentarz. Pierwsze co uderza to wszechobecność koloru niebieskiego, który doczekał się już nawet swojej nazwy (albastru din Săpânţa, czyli błękit z Sapanty). Kolor ten stanowi tło dla intensywnych barw, w których wykonane są ilustracje życia, bądź okoliczności śmierci pochowanej osoby. Całość dopełniona jest krótkim komentarzem, czasem ironicznym, czy satyrycznym. Znalazłam w necie takie oto tłumaczenie jednego z epitafiów:
"Pod tym ciężkim krzyżem
Biedna moja teściowa spoczywa
Gdyby żyła trzy dni dłużej
Byłbym w grobie ona tutaj
Wy którzy przechodzicie obok ludzie
spróbujcie jej nie obudzić
Jeśli do domu wróci
O głowę mnie skróci (...)"

Nagrobki w Sapancie © rudzisko

Rumuńskie pojmowanie śmierci z przymrużeniem oka przypisywane jest spuściźnie po starożytnych Dakach, którzy widzieli w niej przejście do lepszego świata i powód do świętowania.
Pierwsza "wesoła" płyta nagrobkowa wyszła spod ręki lokalnego rzeźbiarza ludowego, Stana Ioana Patrasa w 1935r. Idea odmiennych nagrobków szybko się przyjęła, a twórca oryginalnego cmentarza wykształcił swojego następce, który kontynuuje dzieło aż do dnia dzisiejszego. Obecnie cmentarz składa się z około 800 niebieskich nagrobków, a od 1999 r. figuruje na Światowej Liście Dziedzictwa UNESCO.

Tablica nagrobkowa © rudzisko

Nagrobki na Szczęśliwym Cmentarzu © rudzisko

Czas ruszyć dalej, aby jutro jak najszybciej dotrzeć do przejścia granicznego. Mamy do pokonania jeszcze przełęcz Huta, która może i znajduje się na niezbyt wielkiej wysokości (587m), jednak droga roi się od podjazdów 8%. Od Sigethu droga biegnie wzdłuż granicy, a kawałek za Sapantą w wiosce Teceu Mic od Ukrainy oddziela nas praktycznie tylko rzeka Cisa.
Decydujemy się rozbić obóz przed przełęczą na polanie obok drogi. Z góry rozciąga się imponujący widok na Ukrainę:)

Wybór miejsca noclegowego © rudzisko

Widok na Ukrainę © rudzisko