Bistrita

Niedziela, 16 września 2012 · dodano: 17.10.2012 | Komentarze 0

I zaś mgła i pochmurno i z dobrej pogody chyba nici. Jakby tego było mało, to na dobry początek dnia jeszcze pies, a nawet 3, i to wcale niebylejakie, bo pasterskie bestie (kto miał styczność, ten wie, że takiego przeciwnika lekceważyć nie należy). Biała suka, co najwyraźniej była bossem, pilnie śledziła nasze przygotowania do zwinięcia obozu, najpierw siedząc, a potem leżąc kilka metrów dalej przez ponad pół godziny.

Pod pilnym okiem © rudzisko

Owce we mgle © rudzisko

Boss - choć może w obecnych czasach należałoby powiedzieć bossa - w zrozumiały tylko dla siebie sposób dawał potajemne znaki reszcie bandy, coby się na dystans trzymać. Cóż, kiedy nasz odjazd takie wzbudził zainteresowanie, że nie wytrzymały i zaczęły nas otaczać. Żeby jakoś odciągnąć ich uwagę, Mateusz zaproponował, że zostanie żywą przynętą, bo skoro on się z psem nie dogada, to kto. No i został i fortelem próbował, co nawet przez chwilę podziałał (aż się psy zorientowały, że orzech włoski to nie jest ich największy przysmak). Już na ulicy byliśmy i pewnie by odpuściły bestie, gdyby nam się jeszcze konia we mgle nie chciało pstryknąć... Taki oto koń:

Pasterski krajobraz © rudzisko

Ale to już Mateusz opowie, jak poradził sobie z żądnymi krwi potworami, bo ja dostałam nadzwyczajnych sił w nogach i byłam już nieco dalej:)

I może być, że w tym momencie wykorzystałam cały przydział dzienny, bo potem już mi się bardzo niemrawo jechało... oj, bardzo...

Śniadanie zjedliśmy pod przydrożną kapliczką za wioską Goreni, licząc, że może to jakieś siły w me ciało tchnie, ale nie...

Transylwańska kapliczka © rudzisko

A potem to jechaliśmy i jechaliśmy, najpierw trochę w górę:

Stamper na podjeździe © rudzisko

a potem trochę więcej w dół. Aż dojechaliśmy do Monariu, gdzie natknęliśmy się na unikat z pewnością w skali transylwańskiej, a nawet i rumuńskiej, a mianowicie kościół zbudowany na planie koła z kwadratowym prezbiterium. Wtedy oczywiście o tym pojęcia nie mieliśmy żadnego i żaden z posiadanych przewodników nam tej wiedzy nie przekazał. Obecna świątynia pochodzi z połowy XVIII w., ale w murach znajdują się szczątki o wiele starszego - bo średniowiecznego - kościoła, zalanego w wyniku powodzi z 1751r. Wówczas to wioskę przeniesiono na wzgórze i tam rozpoczęto budowę nowego kościoła, wykorzystując materiały ze starego oraz opierając się na planach stworzonych (i może w tym tkwi sekret obłości bryły) przez austriackiego architekta wojskowego. Jako, że kościół z natury przeznaczony był dla ewangelików, kiedyś musiały w prawosławnym kraju przyjść nań ciężkie czasy. I tak podupadał, wykorzystywany niekoniecznie zgodnie z przeznaczeniem (ponoć nawet na stajnie), aż wykupu podjęła się społeczność zielonoświątkowców, która używa go do dziś. A kościółek wygląda tak:

Kościoł w Monariu, Rumunia © rudzisko

Krajobraz z wozem © rudzisko

Między Monariu a Jelną - autor zdjęcia ADAPTER © rudzisko

W związku z tym, że w Sighisoarze podjęliśmy plan ruszenia na Maramuresz, odwiedzenie Biertanu okazało się niemożliwe (czego bardzo żałuję). Ale czymże byłaby nasza wycieczka, gdyby nie nasz perewodnik, który w swojej książeczce wyd. Bezdroża nie wyczytał, że nic straconego, bo na północy Transylwanii stanie na drodze jeszcze jeden kościół warowny:) Kto nie w temacie, to Biertan wygląda tak (zdjęcie ze strony http://www.biserici-fortificate.com/locations/biertan___birthaelm/4/):



my natomiast dotarliśmy do wsi Jelna, w której kościół warowny prezentuje się nieco mniej okazale:

Pozostałości kościoła warownego w Jelnej © rudzisko

xxx
No i tu trza by się pokusić o małą dygresję na temat przewodników i usprawiedliwić naszego współtowarzysza podróży:). Oczywiście nie odmawiam rzetelności, przygotowania merytorycznego, czy też zasobności przewodników z Bezdroży (bo pod tymi względami chyba wiodą prym w swej dziedzinie), jednak już tyle razy zostałam wyprowadzona w pole przez moją wyobraźnię, że zdecydowanie wolę mniej zasobne w treść (ale dające wymierny pogląd) ilustrowane przewodniki z National Geographic - które w dodatku bardzo często można kupić w okazyjnych cenach. W pozostałych wydawnictwach przewodnikowych nie orientuję się zbytnio (poza pascalem, które mnie osobiście w ogóle nie odpowiada), więc chętnie dowiem się z czym podróżują bajkstatowicze:)
xxx

Tuż za Jelną mój kryzys sięgnął zenitu, a Mateusz po raz kolejny podjął rozmowę na temat wymiany korby (stanęło na tym, że a co, pójdziemy za ciosem i gdy nadarzy się okazja wymienimy cały rower)...
Wreszcie udało mi się podjechać pod tę górkę i przed nami stanęło otworem wysunięte najbardziej na północ warowne miasteczko o saskim rodowodzie. Miasto wygląda, jakby dopiero zaczynało otwierać swoje podwoje na turystów, ukrywając atuty, które mogą świadczyć o przebytych latach świetności.

Kościół ewangelicki w Bystrzycy, XIV w. © rudzisko

Uliczki gromadzące się wokół okazałego XV-wiecznego kościoła ewangelickiego (którego budowa trwała ponad sto lat), są w trakcie remontu, podobnie jak elewacje ciągnących się rzędów kamieniczek z podcieniami. W dodatku świątynię dwa lata temu strawił ogień podłożony przez dzieci zbierające złom, wobec czego nie udało nam się zobaczyć wnętrza, podlegającego właśnie renowacji - w wyniku pożaru nie ucierpiała konstrukcja budynku. Pod kościołem spotykamy Panią w mundurze (ochroniarka?), która udziela nam kilku informacji na temat miasta i proponuje obejrzenie panoramy miasta z wieży, na którą prowadzi winda (rzecz dość rzadko spotykana w budowlach sakralnych). Windę obsługuje Pan, który pomimo poważnych barier językowych próbuje umilić nam czas rozmową (on ni słowa po angielsku, my nic po rumuńsku, włosku, czy francusku, więc jest zabawnie):)
Wysoka na 75 metrów wieża sprawia, że kościół przewyższa wszystkie inne tego typu budowle w Rumunii, więc i widok jest niebylejaki. Z wysokości miasto wygląda o wiele atrakcyjniej. Dopiero co remontowana Piata Centrala zachwyca mozaiką dachówek, uwypuklają się również masywne sylwetki świątyń (widoczna w tle na pierwszym zdjęciu Biserica Reformata pochodzi z XIII w.):

Bystrzyca z góry © rudzisko

Cerkiew prawosławna (kiedyś kościół franciszkanów), Bystrzyca © rudzisko

Zabytkowe uliczki w centrum Bystrzycy © rudzisko

Z góry spojerzenie na Bystrzycę © rudzisko

Cerkiew Trzech Hierarchów, Bystrzyca © rudzisko

Po wizycie na wieży oraz zjedzeniu lokalnego precla (w końcu czym można się żywić, gdy wyjedzie się poza Kraków:D) moje nastawienie staje się o wiele łaskawsze.

Żegnając się z Panią w mundurze obiecujemy opowiedzieć o zabytkach Bystrzycy i zachęcić naszych rodaków do odwiedzenia tego saskiego miasteczka, które obecnie chyba stoi w cieniu chętniej odwiedzanych miast południowej i zachodniej Transylwanii. Tak więc jedźcie:P

Kawałek za Bystrzycą przystajemy na przydrożnej zatoczce z trzema stołami, zdecydowanie większą liczbą psów i niebotyczną ilością śmieci (to jest chyba najbardziej uderzający defekt Rumunii i jej mieszkańców). Idealne miejsce, żeby zrobić obiad:P Być może miejsce nie najlepsze, ale czas jak najbardziej, bo wstępują we mnie nowe siły i od tej pory nie mam już problemów z pokonywaniem kolejnych kilometrów, choć wyjazd z Bystrzycy zaczynamy od podjazdu.

W rzadkich dziś promieniach słońca © rudzisko

Między Bystrzycą a Dumitrą © rudzisko

Podążamy na północny zachód jeszcze kilka kilometrów i tuż przed Nasaud postanawiamy rozbić obóz. Dokładnie w tym momencie przychodzi właściciel pasących się nieopodal krowy i konia, którego zapytujemy o zgodę na postój w uniwersalnym języku turystycznym:)