Dzień monastyrowy :)

Wtorek, 11 września 2012 · dodano: 02.10.2012 | Komentarze 0

Dnia wczorajszego wjechaliśmy w Neamt, malowniczego podgórza Karpat usianego mołdawskim monastyrami - kilka z nich dziś uda nam się obejrzeć. Namioty rozbiliśmy kawałek za wioską, w polnej niecce, skąd rankiem roztoczyły się przed nami widoki na pola zalane ciepłym porannym światłem:

Bukowiańskie pola © rudzisko

Domek wśród pól © rudzisko

Opuszczając nasze miejsce noclegowe mijamy pasterza wraz ze swym stadem krów - wciąż częsty element krajobrazu rumuńskich gór.

Stamper i stado © rudzisko

Na rumuńskim dukcie © rudzisko

Od pierwszego odwiedzanego dziś monastyru dzieli nas niespełna 5 km, które pokonujemy sennie turlając się przez uroczą wioskę (z potężnym zapleczem noclegowym - nie trzeba spać w namiocie, jeśli ktoś nie czuje potrzeby:)). Wkrótce docieramy do pobielonych murów obronnych intensywnie odcinających się na tle zieleni lasów - to prawosławny klasztor Agapia, prowadzony przez zgromadzenie około pięciuset mniszek, z których część zamieszkuje poza murami klasztoru w baśniowych białych domkach z ukwieconymi ogródkami i werandami.

Mniszkowy domek © rudzisko

Historia tego monastyru sięga XIV w., kiedy w miejscu oddalonym o około 2 km od obecnego zboru stanął drewniany kościół "Przemienienia", szybko zniszczony przez lawinę śnieżną. Mnisi wznieśli kolejną cerkiew, jednak w wyniku osuwania się zbocza ta również uległa zawaleniu (widać rumuńscy mnisi wykazywali się niesamowitą niezłomnością wobec przeciwności sił przyrody, bo do czasów obecnych stanęło ich tam aż 7 - w latach 90.tych XXw. zbudowano kościół na solidnych murowanych fundamentach). Tymczasem życie klasztorne przeniosło się do doliny wraz z małym kościołem, przy którym wkrótce (za fundacją hetmana Gavril Coci i jego małżonki Liliany) stanął nowy klasztor, konsekrowany w 1647r. Istotną datą jest 1803 r., kiedy na mocy dekretu monastyr został przydzielony mniszkom. Dziś - oprócz duchowej posługi - prowadzą muzeum, sklep z upominkami, zajmują się tkaniem dywanów, czy tworzeniem ikon. W małym sklepiku przed bramą główną można za kwotę 1,5ron nabyć przepyszne drożdżówki z serem, czy dziwne miody z mylącym napisem sorbet na etykiecie (moim zdaniem można lepiej wydać 12 lei).

Monastyr Agapia © rudzisko

Brama monastyru Agapia © rudzisko

W obowiązkowych wdziankach © rudzisko

Monastyr Agapia - zabudowania © rudzisko

Wejście na teren monastyru obwarowane jest opłatą 5lei (50% zniżki dla uczących się), w cenie zwiedzanie muzeum oraz zawierającej cenne malowidła pędzla Nicolae Grigorescu cerkwi.
Przechadzamy się chwilę po otaczającej monastyr wiosce, oglądamy drewnianą cerkiew i wracając pod miejsce parkingowe rowerów mamy okazję zobaczyć życie mniszek "od zaplecza".

Drewniana cerkiew w Agapii © rudzisko

Nie docieramy do tzw. Old Agapii (pustelni), bo mając świadomość, jak wiele czasu umknęło nam pośród tych klasztornych murów, postanawiamy skierować się polną drogą do kolejnego monastyru. Początkowo ot polna ścieżka szybko zmienia się w wyboisty, pnący pod górę trakt - nie jest to mi do końca po myśli, szczególnie, że w swojej piętości jest bardzo mało zwięzły. Więc pniemy się wolno w górę krętą leśną drogą, rozleniwieni słońcem, gdy wtem dobiega nas muzyka - to pasterz wygrywający na fujarce jakąś lokalną nutę tak sielsko wybrzmiewał pośród drzew... To ten moment, kiedy trzeba się zatrzymać i pomyśleć: jest pięknie:)

Leśny dukt łączący Agapię z Sihastrią © rudzisko

Ostatnie kilkadziesiąt metrów do XVI-wiecznego skete (małego klasztoru) Sihla szybko pozwoli ujść takim myślom z mojej głowy (choć są tacy, którzy twierdzą, że to nie kwestia drogi, acz korby). Wciąż uciekające podłoże spod kół (szczególnie tylnego) powoduje, że docieram pod monastyr z lekkim rozczarowaniem spowodowanym takim wysiłkiem wobec tak skromnego efektu... Zapewne w innych okolicznościach uznałabym, że to idealne miejsce na pustelnię i życie w jaskini (jakie prowadziła tu kanonizowana w 1992r niejaka Matka Teodora), tymczasem jednak za punkt kulminacyjny uznaję odpoczynek na ławce (przed o wiele bardziej wyczerpującym mnie zjazdem).

Monastyr Sihla © rudzisko

W klasztornej bramie.... © rudzisko

Po potwornych męczarniach spowodowanych pokonywaniem stoku z drugiej strony docieramy do kolejnego monastyru. Wejścia na jego teren broni piękna drewniana brama (widzieliśmy takich całe mnóstwo w Siedmiogrodzie i Maramureszu, z charakterystycznymi motywami sznurów, często malowane kwiecistymi ornamentami i ozdobione inskrypcją)- pod nią zostawiamy rowery, oraz wyszukujemy w sakwie długich spodni, aby nie razić naszym nieprzystającym do miejsca i okoliczności strojem.

Brama przez monastyrem Sihastria © rudzisko

Jak chyba każdy z rumuńskich monastyrów Sihastrię dotknęły conajmniej dwie plagi - pożar oraz najazdy. Obecna mniejsza cerkiew została zbudowana na początku XIX w., w miejsce dwóch poprzednich (z roku 1665 oraz kolejnej spalonej przez Turków w 1821 r.):

Cerkiew Naşterea Maicii Domnului © rudzisko

Nieco niżej stoi potężna (jak na rumuńskie świątynie, które widzieliśmy do tej pory) Katedra św. Teodory (tej z pieczary w Sihli):

Katedra św. Teodory © rudzisko

Wejście do katedry, Sihastria © rudzisko

Monastyr Sihastria, Kapliczka © rudzisko

Monastyr Sihastria, dzwonnica © rudzisko

Monastyr Sihastria, detal © rudzisko

Po ponad godzinnej wizycie opuszczamy mury klasztoru - jest już stosunkowo późno, a przed nami podjazd na przełęcz Petru Voda, wobec tego decydujemy się zrezygnować z obejrzenia znajdującego się kawałek dalej monastyru Secu (a zapowiadał się bardzo atrakcyjnie):

Pobieżne spojrzenie na monastyr Secu © rudzisko

Na każdym kroku widać, że Rumunia od dawna nie zaznała deszczu:

Rumuńskie krajobrazy © rudzisko

Tymczasem podążamy dalej w kierunku miejscowości Pipirig, gdzie postanawiamy zakosztować regionalnej kuchni mołdawskiej (zaskoczyło mnie, że może być jeszcze cięższa kuchnia niż polska).

Nocujemy w Poiana Largului, na jakimś polu. Jutro wąwóz Bicaz:)